Op dinsdag 10 maart was onze PGP steunfractie voor het laatst fysiek bij elkaar. Hoe beleven onze steunfractieleden deze periode van #alleensamen?
Met deze vraag schreef een aantal van ons een persoonlijk relaas. Deze staan op Facebook en worden gebundeld op onze website. Vandaag deel 3 met burgerlid Doeke Krikke, raadslid Pat-Jos Huisman en bestuurslid/burgerlid Hub Aussems.
“Met mij is alles ok. Verveel me nog altijd nooit en kan nu veel uiteenlopende boeken lezen, die ik daarna wegbreng naar een klein buitenbibliotheekje of bij A.H. biebje (direct rechts om de hoek) kwijt kan. Verder mis ik wel mijn tennis, balie St. Gerlach dienst, Museum Valkenburg Open Restauratie Atelier, rondleidingen geven, etc.
Maar ik voel ook machteloosheid. Dat je dierbaren niet te kan zien en aanraken. Je wilt ze even kunnen knuffelen en aanraken om troost te bieden in deze Corona periode en dat mag niet. Dat ervaar ik met mijn lichamelijk en geestelijke gehandicapte halfbroer in een tehuis in Apeldoorn. Men vroeg me al als hij het niet overleefd, of hij dan begraven of gecremeerd moet worden en wie allemaal bericht moet krijgen, mocht het zover komen.
Wandelingen maak ik veel. Onder andere naar een van mijn lievelingsplekjes. Rara waar is het? ”
“Het nieuwe “normaal”
Het was even wennen, zo met z’n allen 24/7 thuis. Thuiswerken is voor mijn man geen probleem. Hij werkt in de ICT en kan de hele wereld over met zijn laptop. Voor de kinderen en mij is het een waar avontuur. Uitslapen, veel in de tuin spelen en juf mama. We zitten nu in week 6, of is het al 7, van de quarantaine maatregelen en de dagen lopen in elkaar over. We hebben in week 3 een uitbarsting gehad. Frustratie, boosheid en verdriet. Een stoel vloog door de gang en tranen vloeiden. Dan moet je als moeder je hoofd koel houden.
De afgelopen weken hebben voor mij in het teken van mijn gezin gestaan. Vergaderingen werden geschrapt en het raadswerk stond even op pauze. Voor mijn studie had ik geen tijd en energie meer. Als je overdag de kinderen bezig moet houden, ben je ‘s avonds uitgeput. Ik heb nog meer respect gekregen voor leerkrachten! Mijn oudste, bijna 9 jaar oud, begrijpt goed wat er allemaal gebeurt. De jongste (5 jaar) vraagt bij alles “zit daar corona op?” en “ja mama dat kan niet he, want coronaaaa”. Gelukkig hebben we meester Freek die in een speciale corona uitzending uitlegt hoe een virus werkt en waarom het zo gevaarlijk kan zijn.
Alles begint nu langzaamaan te wennen aan het “nieuwe normaal” of de “anderhalfmetersamenleving”. We moeten wel. Dit is niet een probleem dat snel opgelost kan worden. Sinds een paar weken hebben we als raadsfractie wekelijks overleg. Het is fijn om dan weer even aan het werk te zijn. De kinderen hebben op dit moment meivakantie. Dus juf mama heeft ook even vrij. Daar was ik echt wel aan toe.
Voor nu plannen we als gezin niet ver vooruit en genieten we van de kleine dingen. Zoals een avondmaaltijd laten bezorgen en een lekker gebakje bij de bakker bestellen. Om de ondernemers van Valkenburg te steunen en omdat het lekker is!
“De Coronacrisis zorgt voor mij voor een wat ander leven, met een andere invulling . Daar waar ik normaal regelmatig, kort uithuizig bezig ben met afspraken en gesprekken op politiek-, maatschappelijk- en privé terrein, ben ik nu veel thuis. Daar waar ik zeer regelmatig mijn agenda raadpleeg, kijk ik er nu nooit meer naar. Ik vul de dagen veelal zonder geagendeerd plan.
Gelukkig zijn Mieke en ik, ook niet onze directe familie en kennissen getroffen door het virus. Wel op iets verdere afstand. Vreemd om via livestream een begrafenisdienst bij te wonen in de kerk in Heer; een Sappi-collega, eenzaam overleden terwijl familie niet het verzorgingshuis in mocht. Erger kan het voor een familie toch niet zijn! Maar ik begrijp het wel. Een vriendin van ons, begin zestig is verplegende in een verzorgingshuis in Maastricht. Van haar wordt verwacht dat zij, eerst zonder, nu met mondjesmaat bescherming ,de oude bewoners verzorgt. Met alle risico’s vandien. Mochten ze besmet raken, raken de andere bewoners dat ook. Is dat de reden voor zoveel slachtoffers in tehuizen? En dan na gedane arbeid naar huis, naar gezin, waar zij dan weer een gevaar is voor huisgenoten, kinderen en kleinkinderen. Daar vind ik dat de overheid het probleem onderschat heeft. En nog steeds doet. Zou 1e prioriteit moeten zijn!
Om toch wat dichter bij mijn kinderen te zijn en met elkaar te praten, hebben wij gisteren met onze dochter Silvie en haar man Lesley uit Almere afgesproken in Middelbeers nabij Eindhoven. Niet met het OV maar met de auto. Op het marktje, met een bankje en meegebrachte stoelen en een tafeltje, samen, met elk meegenomen lunch en daarna gaan wandelen naar en over een heide. Om met hen over hunzelf en mijn/onze kleinkinderen te praten.
Materieel ontbreekt het ons aan niets. En ook zij hebben een vaste baan met voldoende perspectief. Hoe anders is dat voor vele anderen. Die nu moeten bangen voor hun baan, inkomen en meer! Kijk eens naar ondernemend Valkenburgers en hun medewerkers.
Maatschappelijk heb ik problemen met onze regering en ook onze raad. Over het nalaten hulp te bieden aan de veelal ouderloze kinderen in de kampen in Griekenland. Dat onze regering niet wil dat 500 kinderen naar Nederland komen, Dat zij, de kinderen, het zelf moeten oplossen en de verzorgen van hen willen afkopen met wat geld. Fijn dat de VNG en veel NGO’s een oproep deden aan de regering om wel solidair te zijn. En wat fijn dat 37 gemeenten dat deden. En wat slecht dat Valkenburg dat nalaat.
Hulde aan mijn eigen PGP die het voortouw heeft genomen om het wel af te dwingen. Zelf had ik gehoopt en ook verwacht na de eerste berichten dat VadG wel bereid zou zijn. Ik voel me nu schuldig. Om niet het eerder het Platform, mits bereid, in te schakelen . En nu is het achteraf veel moeilijker.
Thuis vind ik mijn draai wel. Vanaf gisteren staat ons huis Zwaluwstraat 25 officieel te koop. Betekent dat het huis opgeruimd en schoon moet zijn voor bezoek van potentiele kopers. En dat kan volgende week misschien al. Voor zowel Mieke als ik veel werk, we willen dat de eerste indruk een goede is. Emotioneel doet de verkoop ook wel wat met me. Natuurlijk, het is een stap in het gepland proces naar onze nieuwe woning in Maastricht. Ik, wij hebben het zelf zo gewild. Maar het huis te koop zetten waarin je 48 jaar met plezier gewoond heb is een grote stap. Het huis waar onze kinderen (deels) geboren en volwassen geworden zijn, waar Mieke en ik lief en leed gedeeld hebben, waar we tijd en rust vonden om ook buitenshuis actief te zijn op vele fronten. Het huis dat we verduurzaamd hebben tot nu energielabel A. Verstandelijk is de overgang naar de nieuwe BENG-woning voor onze toekomst het best. Maar neemt niet weg dat het toch wel pijn doet.
En dan op de valreep nog de uitbreiding van onze achtertuin. Daar ben ik nu druk mee bezig. Grond bewerken, afrastering, aanleg gazon, bloemenperken en een stukje groentetuin. Groentetuintje heb ik altijd gewild en jaren extern gehad. Met de wens dat achter ons huis te hebben. En nu, op het laatst, is ie er. Ik heb van alles, bloemen, groente, voorgezaaid en inmiddels deels geplant. Dat dat moet deze week nog verder. Ik heb het er maar druk mee.
Wat ik zeker mis, zijn onze bijeenkomsten in PGP verband, Cie SD en steunfractie. Met wat vrienden geworden zijn, nadenken en praten over grote en kleine, meest lokale politieke en sociale zaken. Ik ben niet zo van het digitale en videobellen. Voor mij gaat niets boven elkaar in ontmoeting zaken met elkaar delen. Dat mis ik dus. Jullie!
Ik hoop van harte dat deze tijd met gevaren en beperkingen snel voorbij gaat. Niet dat het oude patroon zaligmakend was. Deze crisis is wel het moment om na te denken of we wel goed bezig waren en niet roofbouw pleegden op de mensen, natuur, omgeving, klimaat.
Tijd van bezinning dus. Met de hoop er samen beter uit te komen. 26-04-2020.”
