Op dinsdag 10 maart was onze PGP steunfractie voor het laatst fysiek bij elkaar. Hoe beleven onze steunfractieleden deze periode van #alleensamen?
Met deze vraag schreef een aantal van ons een persoonlijk relaas. Deze staan op Facebook en worden gebundeld op onze website. Vandaag deel 2 met geheel toevallig allemaal voorzitters: voorzitter en burgerlid Dinant Kamphuis, steunfractievoorzitter Hanneke Baars en fractievoorzitter Corry Fulmer.
“De meest erge gevolgen van het Corona blijven ons bespaard. Anne Margreet en ik zijn gelukkig nog gezond.
Mijn moeder is oud, was wel een paar dagen ziekjes, maar tot mijn opluchting bleek dat niet ernstig. Onze vrienden laten ook weten dat ze het goed maken. En het allerergste dat je kan overkomen, afscheid moeten nemen van iemand die aan Corona is overleden, is ons (tot dusver) bespaard gebleven. Hoe anders kan het ook. Dat werd mij zeer pijnlijk duidelijk bij het zien van een wel heel speciale Op1 uitzending vanuit de kerk in Uden. Ik vond het aangrijpend en ook weer heel mooi en troostrijk tegelijk hoe verschillende ‘ bijzondere mensen ‘ met veel empathie vertelden over hoe het Coronavirus had ingegrepen in hun levens en dat van de hele gemeenschap in Uden.
Daarnaast redden we het financieel, hebben geen kindjes die huiswerk moeten maken, maar willen spelen en er hoeft niet thuis gewerkt te worden met de IPad als je beste maatje. Als ik alleen maar door de straten van Valkenburg loop en alle hotels en horeca gesloten zie, geen mens op straat, dan kan ik verzinnen hoeveel mensen er ‘ stil leed ‘ hebben. In dit perspectief is leven in ‘ Coronatijd ‘ voor mij dus relatief gemakkelijk. Als er toch één grote beperking is, dan is het wel dat je niet meer gewoon lekker kunt kletsen en lachen met de mensen die je lief zijn. Het taalcafe is al tijden gesloten, er is geen persoonlijk overleg meer met de PGP steunfractie en de afspraken om met vrienden naar het (openlucht)theater te gaan zijn gecancelled of uberhaubt niet meer gepland. Al eerder stopte de Duitse volleybalcompetitie abrupt; best gek dat we ‘geen zomerafscheid‘ hebben kunnen nemen van onze altijd aardige ‘tribuneburen‘ .
Het meest aparte is nog het kontakt met mijn fietsmaten ??♂️. Al meer dan 20 jaar genieten we samen van al het moois dat Zuid Limburg en de Voerstreek te bieden heeft. En gaan we samen 5 dagen op pad voor de beklimming van de grote cols. Altijd weer een groot feest. Niets leuker vind ik dan je een (sportief) doel stellen, dat samen te bereiken en dat gepast te vieren ?. Dit jaar is alles anders. Onze gezamenlijke cappuccino voor vertrek op zondagochtend in Valkenburg is vervangen door lullen voor de camera via Zoom. Op dinsdagavond rijden we individueel of met max. 2 naar een volledig afgesloten grens met België ( Moelingen, ‘s Gravenvoeren, Ulvend) omdat één van ons in België woont. Daar spreken we elkaar dan even achter het hek en gaan daarna weer naar huis. En in juli zouden we samen de Coast to Coast Pyreneeën rijden. Fietsje in de oceaan, over ‘ alle cols ‘, fietsje in de Middellandse Zee. Deze week gecancelled. Niemand die zich er meer op verheugt; de aardigheid is er vanaf. Hopelijk volgend jaar beter.
Als gezegd. Klein persoonlijk leed vergeleken bij wat vele mensen moeten doormaken. Of het nu direct ‘Corona‘ is (ziekte en overlijden) of het effect ervan (de vele ondernemers bv in Valkenburg die zorg hebben over hun bedrijf en inkomen). Daar ben ik me zeer wel van bewust! Toch hoop ik echt dat we in zoverre weer naar een ‘voor mij normale maatschappij‘ gaan dat we weer echt (lijfelijk) contact met elkaar kunnen hebben. Geen 1,5 meter, geen Zoom, geen met hekken afgesloten grenzen. Weer PGP steunfractie-overleg bij Ruud, mijn moeder in Hoogeveen bezoeken, met vrienden naar het (openlucht) theater, de buren op de tribune bij Ladies in Black Aachen weer een handje kunnen geven en vooral weer lekker samen kunnen fietsen met mijn maatjes door het onvolprezen Heuvelland. En vooruit die C2C 2020 mag dan wel een jaartje later ? ??.
Dat vond ik het bijzonder mooie en inspirerende van de mensen uit Uden. Ondanks dat zij ieder op hun eigen wijze getroffen waren door ‘het virus‘ en daar met veel empathie op reflecteerden, ademden ze ook weer het geloof uit dat er een betere toekomst wacht. Bemoedigend ! ?”
“10 maart was de laatste keer dat we als steunfractie bij elkaar kwamen. We gaven elkaar toen al geen hand meer, maar 1,5 meter afstand …niets van gemerkt.
Hoe gaat het nu met me? Vergeleken met anderen voel ik me bevoorrecht: ik heb niet de zorgen die vele anderen hebben om hun baan of hun inkomsten. Ik mis de sociale contacten, maar geniet van mijn dagelijkse wandelingen in onze prachtige omgeving. In Ingendael zie je prachtige reeën (zie foto). L1 heeft het programma Limburg beweegt en ik ken heel wat mensen die net als ik elke dag meedoen. Een aanrader om fit te blijven. Het lijkt of het leven rustiger geworden is.
Ik maak we wel zorgen over hoe het verder gaat, wat als duizenden mensen hun baan verliezen, wat als covid-19 in de arme landen hevig toeslaat? Er is zorg om kwetsbare ouderen, maar wat gebeurt er met kwetsbare jongeren? We moeten aandacht voor elkaar blijven houden! En om terug te komen op 1,5 meter afstand: we houden vol. Al was het vorige week bij de crematie van mijn zus wel erg eenzaam voor eenieder.”
“Ofschoon ik een soortelijke situatie nog nooit heb meegemaakt, ging mijn stand na de uitbraak van het Coronavirus gelijk in “overlevingsmodus”. Hoe mijn dierbaren en anderen te beschermen was mijn eerste opgave. Vandaar dat ik me probleemloos gevoegd heb in de landelijke regelgeving en de daaraan verbonden beperkingen. Na enkele weken werd duidelijk dat leven in de “Coronatijd” de nodige offers vergt van ons allemaal. Zo heb ik mijn oudste dochter en haar gezin al weken niet gezien behalve dan via skype (wat zijn we blij dat dit mogelijk is). Uitstapjes en familiebezoek zijn even niet mogelijk en we zijn meer “aan huis gebonden”.
Gelukkig kunnen we onze jongste dochter en haar gezin dagelijks zien waardoor ons leven qua kinderopvang en babysitten gelijk is gebleven. Ik merk wel dat met name de kleinkinderen moeite hebben met de beperkingen die deze situatie met zich meebrengt. Ze missen hun normale leven met school, sport en vrienden.
Voor mij is de situatie ook anders omdat ik (naast mijn reguliere bezigheden) geen commissie- en raadsvergaderingen heb, waar ik fysiek bij aanwezig kan zijn. Maar “ieder nadeel hep zijn voordeel”. inmiddels weet ik ook hoe men via zoom kan vergaderen (en ik moet zeggen dat de presidiumvergaderingen tot nu toe zeer gedisciplineerd verlopen en binnenkort gaan we ook als raad digitaal vergaderen).
Al met al slaan we er ons doorheen. Zorgen maak ik me ondertussen wel. De impact die deze crisis heeft op mensen; dierbaren die overleden zijn en in besloten kring begraven/gecremeerd moeten worden. Ouders niet kunnen bezoeken ook in geval van nood. Spanningen die oplopen in gezinnen door de “lockdown”. De economische gevolgen, niet alleen voor ondernemers, maar voor ons allemaal en de financiële consequenties van dit alles. Vrees dat Corona een grote impact zal hebben op onze (wereld) economie en “onze manier van leven”. Iedereen smacht ondertussen naar “terug naar normaal”, maar de vraag is of dit mogelijk is en of we dit moeten willen? Is de Coronacrisis en klimaatverandering geen teken aan de wand dat het “anders” moet?
Uiteraard is mijn eerste zorg (na mijn familie) erop toe te zien dat we in onze gemeente, naast reguliere zaken, alle maatregelen treffen om verdere besmetting tegen te gaan en de nodige ondersteuning te bieden voor diegenen die het nodig hebben. Daar is onze gemeente overigens goed mee bezig trots op onze gemeente!
Maar wil ook als raadslid/moeder/oma uitspreken dat ik hoop dat deze crisis snel overwonnen wordt en dat dit zal leiden tot een herbezinning over “hoe nu verder met en in de wereld.”
